Karanlıktan aydınlığa

Her yer karanlık,
Derin denizlerde gibi,
Hiç bir şey görülmüyor,
Gözlerimde ince bir tül perde var gibi.


Kalbim sıkışıyor,
Yüksek dağlarda gibi,
Nefes alamıyorum,
Ağzım kapalı gibi

Paramparça olmuşum,
Yükseklerden düşmüşüm gibi,
Toz, duman gibi savrulmuşum,
Yanmış kul olmuşum gibi.

Duyamıyorum,
Kulağımı ince bir zar kaplamış gibi,
Anlamıyorum,
Taş olmuş gibi.

Ruhum hapiste,
Karanlıktan alınmış bir parçayla sarılmış gibi,
Çıkış yok, neredeyse düşeceğim,
Sanki kıldan bir yolda gibi.

Çabalıyorum,
Kötü bir düşte gibi,
Bir adım atamıyorum,
Gücüm tükenmiş gibi.

Küçücük bir adım atabilsem,
Tül perdeyi yirtacam gibi,
Kulağımdaki ince zarı delecem gibi,
Çıkış yolunu bulacam gibi.

Aklımı, kalbimi zorluyorum,
O küçücük adımı atacam gibi,
Tül perdeyi, ince zarı aşacam gibi,
Büyük gerçeği görecem gibi.

Ah her yer aydınlık,
Gökyüzünde gibi,
Net görüyorum,
Tül perdeyi yırtmış gibi.

Düşmüyorum,
Uçar gibi,
Ruhum karanlık parçayı yırtmış,
Sonsuz bir yola girmiş gibi.

Kalbim mutlulukta,
Allah’la birlikte,
Kulaklarım hakkı işitmekte,
İnce zar gitmiş gibi.

Tüm mesele, tüm mesele,
Küçücük bir adım atmakmış,
İncecik zarı delmekmiş,
Böylece büyük hakikati, mutluluğu bulmakmış.

Kerim Harmanda
(Tarih: 2022-01-19)