Elazığ’da yaşayan pehlül bir kadın... Oğlunu kaybetmiş olan bu kadın bütün sevgisini sokak kedilerine adamıştı.

Düttürü Dünya’dan
‘Kediler Kraliçesi Aliye’ Hikâyesinden


Hüznü isminde saklı
Hazan
Soluk benzi hüznün rengi
Sarı ya da açık kahve
Bir şarkı tutturmuş
En hazininden

Yürürken kedileri gölge gibi izlerdi.
Aliye Bacı, derlerdi ona.
Belki de ismi “Aliye” değildi.
Adı bahar
İlki değil; sonbahar
Umutlarını yok etmişti
Yürüdü kedileriyle

Bir komutan edasıyla…
Arkasında da asker kedileri…
Ah! Aliye Bacı…
Sana deli dediler
Acılarını bilemediler
Sana mutluluk dilemediler
Akmaya başladı
Yüreğinin gözyaşları
Sonbahar yağmurları gibi
Önce yanaklarını sonra dudaklarını
Islattı…

Erken gittin.
Söyleyemedim kimseye
Günler ayları, aylar yılları
Kopardı, seni benden

Onun yüreğini yakan bir özlemdi. Uzun yıllar süren bir özlem…
O büyük özlem, onu susturmuştu. Dudaklarına kilit vurmuştu.
Birer birer düştü taneler

Saçlarının arasından gözlerine
Yanaklarına süzüldü
Masum yağmur taneleri
Mutluluk bu olsa gerek
Bir tas çorba, gülen gözler
Bu başka bir sevda
Bu başka bir çorba
El değmesin sıcak yüreklere
Söylensin sevda türküleri