YARINSIZ YARIN
Güney doğunun sarp yamaçlarında, sessizce,
Koca ve iri gözleri ile gözlerime bakan bir kaç çocuk,
Ayakları çıplak, yanık tenli, küçük çocuklar,
Heybeyi almışlar sırtlarına, davar güdüyorlar.
Ne yapsın çaresizler ve başak şansları yok.
Sadece bir okul var köyde, ama öğretmensiz,
Çamları kırık kapısı sonuna kadar açık,
Sıralar ters düz dönmüş, terk edilmiş bomboş,
Köşede toz içinde bir harita asılı duruyor,
Birde umursamadan ters çevrilmiş Atatürk resmi,
İnsanın yüreği sızlıyor, bu sahipsizliğe ve ilgisizliğe,
Çocuklar çobanlıkta, köy sesiz ve sakin,
Yıl 1986 ölüm sessizliği sarmış her yanı,
Can tatlı, yaşamak güzel, kim ister ölümü,
Kim ister boş yere ziyan olup gitmeyi,
Kendi topraklarında ölüm korkusuyla gezmeyi.
Kim ister gencecik fidanlara bir kaval verip koyun gütmeyi.
Kim ister yarınsız yarılardan ümit beklemeyi.
Yıl 2010 ve yarınsız yarılardan halan bir umut yok.
İMAM BUDAK