VAH KÖYÜM
VAH KÖYÜM
Çıktım, seyreyledim köyüm başına, Efil efil esen yelin kalmamış. Ciğerim böylesi yanmaz boşuna, Çağıl çağıl akan selin kalmamış. Tütmez olmuş bacasında dumanı, Gelip gitsem, gurbet vermez amanı, Çürümüş ahırda kalan samanı, Eşeğin, katırın, malın kalmamış. Köyüm bencileyin bahtına dargın, Ben gurbet ellere, o bana sürgün, Hasreti içimde, can tende yorgun, Cılgalar kaybolmuş, yolun kalmamış. Kulak asma, dam- daş kalmış avara, Rastlamadım koyun ile davara, Selam verdim, yıkık dökük duvara, Eşitip diyecek dilin kalmamış. Köyüm, bebek belik sesinden ırak, Çekilmiş suları, arazi kurak, Oturup efkarla bir tütün sarak, Kafadar akıllın- delin kalmamış. Ördeklerin göllerine daldığı, Sürüleri çayırlara saldığı, Komşunun komşuya muhtaç olduğu, Birkaç kürek, közün- külün kalmamış. Ambarında una dönmüş bulguru, Toprak olmuş, ninelerin kamburu, Gözeri, eleği, nerde kalburu? Hasırın, kilimin, çulun kalmamış. Köyüm neler gelmiş senin başına? Bu garip hallerin girer düşüme. Baykuşlar mı yuva yaptı döşüne? Ayağa kalkacak halın kalmamış. Öte yana göçmüş köyün ağ’ları, Şehre akın etmiş kalan sağları, Ot bürümüş bahçeleri bağları, Bülbülün kalmamış, gülün kalmamış. Çarıklar delinmiş aba yamalı, Toruna torbaya nasıl demeli? Ölenlerin hepsi şehre gömülü, Mezara götüren salın kalmamış. 27.01.2022 Üzeyir BAŞAR |
Şimdilerde gerçekten köylerde eşek, at bile kalmadı.
Tebrikler ustam.
Nice şiirlere.
Esen kalın.