Yazar aldığım her nefesi
Sis duman içinde kalan ömrümü
Ne çabuk soldun böyle
Nerede yazın baharın
Yaprak dökmüş içten dıştan
Sonbahar gibi hep hüzünlüsün

Başın düşmüş iki avucun ortasına
Direseklerin çökmüş oturduğun
Tahtatan ahşap pencerenin kenarına
Dalgın dalgın bakıyorsun
Rüzgarla arkadaş olmuş boş kalmış sokağa
Gelmez oldu der gibisin eski dostlar

Hücrelerin üşüyor bedende damarda
Yayılıyor benliğinin her yanına
Mavisi kayıp bir deniz gibi
Geri renkli dalgaları vuruyor sahiline
Üşüyor ayak parmakları bastığın hiç kurumayan
Islak ince kumlu uzun kumsalında

Bozarmış çöl rengi bir manzara
Dört yana bakan gözlerin perdesinde
Dolaştırır sanki karanlık tünelerde dehlizlerde
Bir yarım ay var gökte gelen akşamın ardında
Kızıla boyanmış boyası düşmüş yeryüzüne
Zemheri kışa benziyor zamansız dır insan mevsimi

Suskunluk vuruyor dıştan odamın duvarlarına
İnce perdeymiş misali sızıyor ortasında
Kenarında his ettiriyor ruhun bedende
Firar edercesine çarpıyor kıyısına köşesine
Saatleri sayar gibi volta atar adımların
Sesi geliyor derinlerlerden kulağıma