(Fasl-ı Muhabbet şiiri)

Öyle bütünleşmiş devlet ve ‘din’le
Şanlı Bayrağım’ın ‘al’ıdır Âkif.
Bak gencim, bu sözümü çok iyi dinle
Sırat-ı müstakim yoludur Âkif.

İsyanlarda koşup oraya gitti
Çalışmalarıyla o isyan bitti
Sonraki yönetim kenara itti
Yeşilken kırılan dalıdır Âkif.

Millî Marşımızı armağan eden
Görev verilince çöllere giden
Sonra unutuldu, acaba neden?
Buna rağmen sevgi selidir Âkif.

Necid çöllerinde Eşref Bey ile (*)
Hicaz bölgesinde çekmişti çile
Vatana hizmeti gelse de dile
Gafili iknanın dilidir Âkif.

Mebustu üstünde paltosu yoktu
Yoksulluk çekse de gönlü hep toktu
Evinde yurdunda sıkıntı çoktu
Elemli duygunun selidir Âkif.

İstanbul işgalde ümit Ankara
Osmanlı’da bitiş talihi kara
Bu durum millette onulmaz yara
Gönüllere merhem elidir Âkif.

Tacettin Dergâhı mekândı ona
Birinci Meclis’le gelindi sona
İstiklâl Marşı’nı o kana kana
Yazdı, gönüllerin telidir Âkif.

Mısır’dan dönüşte hasta olmuştu
Zayıflık halsizlik onu bulmuştu
Nasıl dayanılır, benzi solmuştu
Hayatın vahasız çölüdür Âkif.

Behlül ahde vefâ unutulur mu?
Dost ile hainler bir tutulur mu?
Hile, birden fazla hiç yutulur mu?
Vatan sevgisinin gülüdür Akif.

(*)Eşref Kuşçubaşı, Teşkilat-ı Mahsusa da istihbaratçı ve savaşçı.