Hani bir deyim var ya o misal
tok olan cümle cihan’ı tok sanıyor
oysa şimdi aç olan hepten aç
cihanda ekmek yok sanıyor

Tok, açın hâlinden anlamıyor
ne hâle geldi insanlar neye dönüştü
ekmekten, emekten endişe gelecekten
vuruldu umut yere düştü

Aklın kıskacında öle-dirile
istersen ayn’ür rızâ ile bak olur
herkes kendi zehrinde erir durur
kendi nefsinde helâk olur

Geçim derdinde insanlar
düşünceler içinde, yalnız ve aç
çaresizlik içinde büyüyen
büyük çarelere muhtaç

Açlıktan ağlayan varsa
gidişat gitmiyorsa eğer hoşuna
ne yazar, anlatırsam anlatayım
fiil yoksa boşu boşuna!.

Çünkü, insanın içerisinde
açlık bir dayanılmaz yara göz göz açar
dokunsan ağlayacak kadar
konuşsa naçar sussa naçar

Gümüşhanlı’yım nefret azdırır
çok sürmez ölürüm ben bu yarayla
bu yara ’açlık’ daha neler yazdırır
agıttan öteye ak’la karayla