Geçmişte benim de dertlerimin ortağı bir Abbas’ım vardı...

Bu fani Dünya’da yoldaşım sensin,
Sil gözyaşlarını,ağlama Abbas.
Kanayan yaramı,bir bilen sensin,
Canım yanar görsen,ağlama Abbas.


Bunca yıl derdimi senle paylaştım,
Sırtımda aşk yükü,ben çöller aştım,
Kâh durgun su oldum,kâh bent’ten taştım,
Köpüren dert gibi,çağlama Abbas.


Hiç bitmiyor derdim,doldur içelim,
Düşünüp maziyi,şöyle geçelim,
Sen anlat içinden,anı seçelim,
Ellerin böğrüne,bağlama Abbas.


Yüreğim kabardı,içsem söner mi ?
Dön desem maziye,güne döner mi ?
Onu unutmaya,ömür yeter mi ?
Sende yüreğimi,dağlama Abbas.


İçim kara yosun,ne bilsin eller,
Bülbülsüz bağımda,açmazken güller,
Acı kurşun gibi,ardımda diller,
Namlusu pas tutmuş,yağlama Abbas !


Mevla böyle derdi,bak bana vermiş,
Bir kör bıçak ile,yüreğim delmiş,
Gel gör ki dermanı,bana vermemiş,
Dertlerim kör bıçak,zağlama Abbas.


Tuğal KÖSEMEN
17.Aralık.2021

Açıklama :
Zağlama. = Bileme,keskin hale getirme.

Dost kalem katkıları : Teşekkürlerimle.

Hüzünler içinde sanma ki şenim,
Karda kalmış gibi üşüyor tenim,
Senden başka kimsem kalmadı benim,
Başkasını bana ,yeğleme Abbas.

Günlerim kısaldı ömür bitiyor,
Yürek yangın yeri,duman tütüyor,
Çektiğim çileler zaten yetiyor,
Yolcuyum yolumdan,eğleme Abbas.
. . . .Şükrü ATAY (Türkmenoğlu)