işte tüm endamınla yürüyorsun
bakışları letafet kokan yâr..
söyle kalem nasıl anlatsın seni,
nasıl tutsun parmaklar titremeden?
derin bir insicamın var çağları keşfeden
evveliyatta ve ahirde ne varsa senden..

bir başka tebessüm eder yüzün,
oturuşun, duruşun dalıp gitmelerin bambaşka..
sanırdım ki hüznün gülecek aşka,
elemlerin veda edecek yakarışlarınla
lakin öksüz bir çocuk busesi gibi kalışların
saçların ağarmış dağılmış makyajın,
fakat sevdam dinmez bilirsin
ömürlük parlıyor gözlerin..

bir başka bahar için direnmek niyetim,
başka aşklara kaçışmaktan ziyade
ellerinden olsun ölümüm
işte o zaman affederim kendimi bunca yaşanmışlık için..

ağlamam hayır bu başka direnmek
her şey yalan olsa da ruhundur bana gerçek
saatlerce anlatmak istiyorum sana bunları
dudaklarından okunacak tek bir cümle için
üstesinden gelmek mümkün değil belki
herhangi bir şehirde yeniden yaşanmak için..

sonra bir dağ yolunda elimde tüfeğim
çamurlara batmış botlarım
başımda kasketim ve uluyan köpeğim
hafiften kar yağar üstüme
oturup bir dal cigara yanar yokluğuna
karnım acıkmış bir av serabı gözlerimde
mezar taşında yazan son tarih
esaretimi dindiremez hiçbir varlık
kendi kuyumu kazma telaşımla..

..ve bir deniz kokusu alırım,
volta atarken o sahilinde
yürürüm yolu son bulana dek,
bu esaret şarkısını duyurmak için,
perde ardında kalan son nefer
şiirlerimi bağıra bağıra okuyana kadar
yeni bir melodi ile sazında
tükenmeden ve hiç sonu gelmeden
yankılanır azgın dalgalara eşlik ederek..

son kez bozduğumuz tövbemizi
dostlarımızla mey faslında
ve belki son kez yakarak cigaramızı
damarlarımıza zerk edip
dumanımızı gri bulutlar gibi başımızda
aynı dilden aynı şarkı aynı ilham
sevdalara yazılı o şiirde hapsedilmiş varlığımızı
çıkarıp göğsümüzden çağlara atarız
yeni bir asır eder belki yeni bir çağ
dağılır hüzünler erişir masum sevgi..

cehennem’e yolcu kalmaz buralardan
açılır cennetler önümüze
dökülür günahlar üstümüzden
ölümler de ölür elbet
duyulduğunda hasret kamçıları
söylendiğinde esaret şarkıları..