BEKLİYORDUMbekliyordum, gündüzün gecesini, gecenin gündüzünü, ayın yıldızlara el vermesini, güneşin bulutları aralayıp gün aydın demesini, sonra anladım ki, ben beklemeyi değil, beklemek beni, kucaklıyor, sarıyor anne kollarıyla, sanrılar arası, uyku ile uyanıklık karası, düşlerin perdesini çektim, neydi ? beklenen, düşlenen, toplama, çıkarmaydı işte, artanlar, eksilenler ve ardında kalanlar, bütün bunların farkındaydım, aklında karasındaydım, neyin nesi kimin fesi, beklemek denen olgu, ben düpedüz ölümü soluyor, gün gün bekliyorum, bir gün son kez, son olduğunu bilmeden ölümü kucaklayacağım, çok canım yandı, çok özlemi büyüttüm, artık taşıyamıyor, taşıyorum, beklemekte yorar insanım diyeni… Sibel Karagöz #sibelkaragözşiirleri #sibel_karagoz |