Bazan, korkunç bir sinir basar da; vücudumuz sanki bir ATEŞ TOPU’na döner, etrafımızı kırıp döker.. gönlümüze kapanmaz yaralar açar ve defterlerimize de büyük günahlar yazdırırız…
Bazan, ilâhi bir nağme duyarız.. da, aklımız başımızdan gider , ruhumuz çoşar, bilemediğimiz kokuların ve renklerin ikliminde tur atar.. metafizik gerilimler yaşar, azıcıkta olsa; kulluğun ve halifeliğin idrâkini ve zekini.. tadarız ve yaşarız…
Bazan, (haşa) Allah’dan korkmayı bırakır da; O’nun yaratmış olduğu, küçük bir sinekten, böcekten veya örümcekten.. ödümüz patlar da; oradan ve o hayvanlardan, fellik fellik kaçarız.
Bazan da; cinler, şeyâtin (Şeytan) ve şeytanlaşmış insanların veya bizzat kendi nefislerimizin oyununa gelip, dinden ve imandan çıkarız da; “Tövbe Kapısının Tokmağı”na sarılmayı unutur.. “VEZİR ” olmak varken, “REZİL” ve mahv-ı perişan oluruz.
Bu bazanlar, hiçbir zaman bitmeyen; sonsuz, sınırsız ve sayısızdır. Bütün mes’ele; müsbet (olumlu/pozitif) şeyleri nasıl artırır da, menfi (olumsuz/negatif) şeylerden nefsimizi, ailemizi, sevdiklerimizi, çevremizi.. nasıl koruruzun mes’elesidir.
Sonuçta da; haddimizi nasıl biliriz, şeytan ve avanesi ile nefsimizin sınırlarını nasıl çizer, nefsimizi nasıl engeller, nasıl korur, önünü nasıl “KESER..” onu nasıl eğitip, tekâmülümüze daha faydalı bir hale getiririz?
Evet; siz bunları, bu “ÇOK ÇOK GİRİFT VE ZOR KONULARI” hiç düşündünüz mü? Sahi, mesela; ”NEFSİMİZİ, NE KESER?..” sorusunu, ‘EVET, NE KESER’i hiç düşündünüz mü?.. Ya! Bir inananı, bir “aşığı ve günahlarını..” bir “arifi ve tefekkürünü..” ve de, “BİR HALİFE’’yi..” ne keser?.. Evet gerçekten de, “NE KESER”?..

( TEKERLEME)

--- İ L A H İ ---

N E - K E S E R!..

ŞİİR NO: 59 *** 29-12-2008

Önce; RABB, İHSAN eder,
Kul’u; buna, der.. KADER.
Gönle, imanı serer,
Mü’min, göklere erer;
Yatar kalkar, ALLAAAAAAH!!!.. der..
İnananı, ne keser?..

Güller, bülbülü sever,
Bülbül, güle meyleder;
Beraberce, meşk eder,
Göremezse, dert eder.
Görenleri, kahreder...
Aşıkları, ne keser?..

Her şey, ZIT’tını bekler,
Ümit, gönülde fener;
Boşa gitmez, emekler,
Kalbe gelir ki, bir fer;
Bu yolda, harcanır.. ser...
Ümitleri, ne keser?..

Her mahlûkun düşmanı,
İçinde doğar canı;
Zaman, besler fidanı,
Sonunda, kaynar kanı;
Gelir, ölüm zamanı…
Emir, demiri keser...

Olay, olayı izler..
Kul’lar, tekâmül eder..
Kalpleri, İMAN besler,
Herkes, Cennet’i düşler;
Arif, bunu seyreyler...
Halife’yi, ne keser?..

Söz. Alana, bir ibret,
Almayana ise, dert;
Almamaksa, bir illet,
Sonuçları, tam gıllet;
Bu yolun sonu.. zillet...
Firaset’i, ne keser?..

Zulümkâr, zûlüm salar,
Hayat, ölüme akar.
Kader, tepeden bakar;
Alimde, olur vakar;
Alana, bir ders çıkar...
Zalimleri, ne keser?..

Şeytan’dan gelir, her şer,
Her şer’re, hazır beşer;
Çoğu, tuzağa düşer,
ZIT’lar, çerçeve çizer;
Sırada bekler, mahşer.
Nefsimizi, ne keser?..

Ya, hendeği atlarız,
Ya, DEVE’ye(!) toslarız;
Sıkışınca, başlarız,
Hep, feleği suçlarız
Bizler, çok günahkârız...
Günahları, ne keser?..

Semazen, sema eder,
Zakirler, zikir çeker;
İman, aşkı zerk eder,
Mü’min, bunu fark eder;
Günahkâr, yardım bekler!..
Gerçek aşkı(!) ne keser?..
07-12-2007 SAAT:05:35 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])