Kendimde ölüyorum
Kendimde ölüyorum
bazen çekip gidiyorum bedenim kalır geride ilk insan oluyorum suyun çamurun ateşin içinde yakarışlarıma ses bekliyorum öyle yetim öyle kimsesiz öyle yapayalnız tanrısal sesler bekliyorum sesime ses nefesime nefes sıcacık bir kafes arıyorum bir yanımı ateş kavuruyor köz oluyorum bir yanımı ayaz kesiyor buz oluyorum gök kızılında alev alev yanıyor toprak daha yeşille tanışmamış bedenime döndüğümde insan kalabalığının içinde yaban hayvanı gibi duruyorum kendimi bulamıyorum öylemi geldim böylemi doğdum bilmiyorum kanla tanışıyorum ekmekle boğuşuyorum kimim ben nerdeyim kiminle savaşıyorum aklımda kalan can taşıyorum bazen kendimde ölüyorum Coşkûnî - Ankara - Kasım 2021 |