Deniz kenarındayım… Ege’de
Âlemin cenneti, benimse cehennemimde
Çakıl taşlarının üzerinde
Bazen yürüyorum, bazen duruyorum
Hatta oturuyorum bazen
Kahvemi yudumluyorum
İçime çekiyorum denizin kokusunu
Demirlemiş gemilere bakıyorum
Dalıyorum hayal girdabına
Hatta kendi kendime konuşuyorum
Ama hep düşünüyorum…

Şöyle bir yokluyorum geçip giden yılları
Gözlerimi kapatıyorum
Ve kendimi sorguluyorum
Günahlarımı sevaplarımı
Bazen gurur duyuyorum kendimle
Ve bazen yaşamayı bilmediğim
Güzelim hayatı heba ettiğim
Nefes almayı yaşamak sandığım için
Kendimden utanıyorum…

Meğer öyle bir ömürmüş ki benimkisi
Sevdiklerime
Beni sevdiğini sandıklarıma adanmış
Yıkılmış, viran olmuş… Tarumar
Zorluklara, açlığa, sefalete sürüklenmiş
Hataya zorlanmış
Ve affa uğramamış, kelepçelenmiş
İdamı karara bağlanmış
Benim aflarım hiçe sayılmış
Ayaklar altına alınmış emeklerim
Ziyan olmuş sevdalarım
Umutlarım, yarınlarım yağmalanmış…

Ve gözlerimi açıyorum
Bakıyorum yıldızlara
Gecenin karanlığında boğuluyorum
Boğuluyorum aklıma geldikçe riyakâr yüzler
Bir kalemde silinip atılan sevgiler
Nefesim kesiliyor, daralıyorum
Bir kere değil
Ben bunları hep yaşıyorum
Bıktım artık, usandım
Aldığım nefesin farkında değilim
Tadını alamıyorum içtiğim kahvenin
Kapattım umut kapılarımı
Doğacak güneşten bir şey beklemiyorum
Yalvarıyorum sana Allah’ım
Al artık emanet ettiğin canımı
Ben kendi canıma kıyamıyorum…

SÜLEYMAN ÇALIŞICI
25.10.2021