Bu şiirin tanıtım yazısını da, yine bir şiir ile yapalım.

İnsanların, “ eskilerin dediği şekliyle” bir “AR DAMARI” vardır.
Kiminin ar damarı, çok gelişkin, kiminin ki ise çok dardır;

Kiminin ki, namusu kadar değerli; kiminin ki ise, çamura bedel.
Bu yüzden, kimi çok utangaçtır, her yerden ve her şeyden!..

Kimi sorumluluk duyar, hayatını başkalarının yaşamına adar..
Kimi hep, başkalarının kederi için yaşar.. başkaları için, koşar...

Kiminin ar damarı çatlamıştır; kene gibi, toplumun sırtına biner..
Bir asalak olarak onların sırtından geçinir, çok korkaktır, hep siner.

“ONLARIN ÜSTÜNDEN BİR SÜLÜK GİBİ” bazan kan, bazan ilik emerler..
Onlar hiç bir şeyden Utanmazlar. “Utananları ise, AKL’etmesini bilenler..

Çünkü, onların bir “AR DAMARI” yoktur. Yani; ne yazık ki, AR’sız’dırlar...
İLKİNİ, CENNETLER BEKLER AŞK’LA; İKİNCİSİNİ İSE, CEHENNEMLER

U T A N S I N ! ! !

ŞİİR NO: 29 *** 4- KASIM-2008

Bu kardeşlik türküsünü, söylemeyen diller utansın,
Çıkılan, O seferlere; bel vermeyen, “beyler!” utansın.
Kâinat’ı; dengede durduran, ZIT’LAR KANUNU varsa,
Bu kanunun; zıt kutbunda, görev alan kullar utansın,

Fitne çıkararak; halkı, birbirine katan.. utansın!
Her bir ferdi; kucaklayıp, kol atmayan, kollar utansın,
Geçmişini düşlemeyen, "ufuksuz hayaller" utansın.
Avrupalıya; haddini bildirmeyen, diller utansın;

Çılgın Amerikalıya, tükürmeyen dudak utansın,
Şahsi menfaati için, vatanını satan utansın!..
Gözyaşını; yağmur-yağmur yağdırmayan, gözler utansın,
“YAĞDIRAN’a” kin duyup, iftira eden bedbaht utansın.

Bir benzeri yok; BU DESTAN’ı, yazmayan kalem utansın,
Melekler dururken; Şeytan’la dans eden, kâfir utansın,
AR DAMARI çatlamışlar; utanmadığından, utansın...
Şimdi utanmıyor isen, sen ne vakit utanacaksın!?..

Ecdadının yüzüne, “hangi yüzle!” dönüp bakacaksın?..
Mezarda, ayaklarını nasıl uzatıp yatacaksın?..
Diriliş meydanında; nasıl, ne şekil kalkacaksın?..
Akılsız akıllılar, ‘YARATILIŞ SIRRI’ndan, utansın...
24-MART-2004 SAAT: 05:20 Konak-İZMİR:
Mürsel Münevveroğlu. ([email protected])