Karmaşa
Depresif nöbetlerin prensi ben ..
Sebebi sen ... İnsiyatif kullanarak batırdım ben her anımı ... Provakatif eylemlerin tam ortasındaki hiçlik oldum... O zamanlar sesim bariton idi ... Çığlıklarım deler iken kulakları , Spekülatif söylemler dolaşırdı ardım sıra ... Vazgeçişlerin kara deliğinde , kayıp bir bilinmeyen. Sonsuzluğu hayal ederken hiç oluşlar ve var oluşların kavgasına tanıklık etmişliğim var .... Var olanları savunur iken hiç olmuşluk fena idi ama olsun .. Her an dejavu ile kaplı iken var oluşunu kanıtlamak isterdim ... Dünya kadar gerçektin nede olsa ... Yalan dünya, kadar. |