bir yatılı okul öğrencisi gibiydim

bayram sabahı evinde olmaya çalışan...

telaşla hazırlanan valizim

yola koyulmuştu çoktan...

sana geliyordum işte

yolda ölmekten korkmuyordum ilk kez

sana gemekten korkmuyordum

kıvrılan yolların,yükselen sislerin arzına inat...

çünki biliyordum

insanın cebir karşısında zayıflığıydı aşk!..


sana dokununca bilincimi yitirdiğimi anladım!

ne zaman ki öpüştük..,altı yandı tabanlarımın...,

sende anladın mı..,

sevişirken direksiyon hakimiyetini kaybetmeyi

ve insanın o en karanlık havzasından

o tehlikeli şarampole yuvarlanmayı...,anladın mı?!?


rüzgar ağaçlarda biriken karları

saçlarımıza savurduğunda farkettim

senden başkasıyla yaşayamayacağımı..

bunun için ümide ihtiyacım yoktu zaten

belki biraz şevkat...belki biraz umarsız sızı.....

sonra...,sonra;

geceleri usul usul yanan küçük düş ağaçlarımız vardı

ona baktığımızda adlarımızı sayıklardı..

garip , kutsal bir sessizlik başlardı bazen

demli çay kokardı sabahlarımız

kalbin avuçlarımda atardı...


sen uyurken ezberledim yüzünün kıtalarını

sen uyurken aldım bir mavinin sonrasını

ve seninle uyumanın tadını...

sabahları gözümü sana açmayı...

şimdi yoksun

şimdi denizin hangi yaralarından kopup düşmüştür

avuçlarımdaki bu deniz kabukları...