Varlığına şükrettiğim,
Aldığım nefes’sin bana,
Sen ki ;
Kız çocuğu demeden,
El içinde omzunda taşıdın beni,

Güvendin...
Benim kızım dedin,
Ayakları yere sağlam basan,
Kendine olan özgüveni nirvana yapmış,
Senden başka kimsenin yıkamayacağı,
Bir kız çocuğu yetiştirdin,
Binlerce kez şükürler olsun ki;
Senin gibi bir babanın kızıyım,
Bir daha gelsem dünyaya,
Yine senin kızın olmak isterim...

Allah’ım yaşatmasın senin acını bana...
Kırmaktan, kaybetmekten korktuğum.
Yaşıyorum diye,
Mutluyum say.
Yeter ki düşmesin yüzün...
Alıştım artık mutluluk oyununa,


Susuyorsam bir çok şeye sendendir.
Herşeyi,
Herkesi silebilecekken,
Vazgeçemediğim,


Sen huzursuz olma diye,
Attım kendimi yine ateşe,
Yüreğim yanarken,
Sustum...
Ben aslında çok sustum da,
Duymadın sessiz çığlıklarımı.
Bilirim kıyamazsın bana,
İlk göz ağrına.


Kıyamadığın kızın...
Defalarca ölmezden geldi de, diyemedi.
İçimdeki acı, acıtmasın seni.
Bunca sene çektin beni,
Bundan sonra susmak,
Sahte gülüşlere saklanıp,
Mutluluk oyunu oynamak kaldı bana...


Yazan : Kibar Yalçın