Nankörle Dost OlmuşumNe Yusuf’um gibi dost kurtardılar Ne de Hamza’m gibi dost öldürdüler Çaresiz koyup saç baş yoldurdular Nankörün dilinde çare aradım Geçsin dedim ömrüm, seneler geçsin… Tutunduğum umut ferahlık saçsın Derdime devası, güneşi açsın Nankörün yolunda bu boş anladım! Ne Karun gibiyse doydum paraya Ne Mecnun gibiyse aşkla yaraya Ne tomruk gibiyse battım karaya Nankörün selinde gönlüm dağladım! Tecrübe faydasız berzahı taşlı Dönemem geçmişe eğmişte başlı Ha yağmur ha kar dost üstümde yaşlı Nankörün çulunda kara bağladım! Herkesin dertleri aynıymış meğer İhanet yaşamış vermişte değer Kabrimde sevdiğim başını eğer Nankörün gülünde toprak kokladım! Saffet Kuramaz |