SANMIYORUM
Dünyanın sevmeyi sevdiğini sanmıyorum;
Onu nasıl sevdiğimi anladığını da… Işıklı kıyamette hem yükseldim hem düştüm; Aşktan çıkmış ak aşık gibi sessiz ölmüştüm. Cümleler sardı beni, cümleleri de aştım; Yazıya döküldü aşk, ben şiire dönüştüm. Dünyanın beni duyduğunu sanmıyorum; O gece nasıl yandığımı anladığını da… Koskocaman bir kaya oynamıştı yerinden; Sert bir rüzgâr esmeye başlamıştı serinden; Bir deniz uğultusu geliyordu derinden; Gidenler de dönmedi gittiği seferinden! Dünyanın beni anladığını sanmıyorum; Onun aşkımı anladığını da… Yarınsız aşka düşmek bana hiç yakışmadı; Aşkı böyle terk etmek ona hiç yakışmadı; Dersen ki bunca hasret cana hiç yakışmadı; Severek ayrılmak da sona hiç yakışmadı! Dünyanın hatırlayacağını sanmıyorum; Neden unutamadığımı anladığını da… Coşari der alevin içinde kaldı beden, Aşk ile ayrılığın arasındaydı giden. Türküler söylese de “Ayrılık ölmekten zor.” Hiç kimse bilemiyor başlarına gelmeden 12.09.2021/Samsun İbrahim COŞAR |