FERMANBir âmâdır gözlerim, senden başka görmüyor Sen gönlüme çakılı paslanmayan çivisin. Hınzır yaramazlıkların artık beni yormuyor Ben cüce bir varlığım, sen gönlümün devisin. Cüceliğim son demde, adayım dev olmaya Bilirim ki devlerin yükü ağır olurmuş Asla niyetim yoktur yarı yolda kalmaya Yürek sevince göz kör, kulak sağır olurmuş. Çatlak bir çanaktan su içmek gibisin inan Yüreğime dolarken, gözümden akıyorsun Ey kaşları hilalim, ey mâh-ı yüzlü cânan! Sana vurgun bu gönlü ne güzel yakıyorsun! Gözlerin başka diyar, dudakların bâdedir Kaşların kirişli yay, âmâde ok atmaya Gül kurusu yanağın düşümdeki nidâdır Ne vakit geleceğim o yanaktan tatmaya? Endamın beni aşmış, artık senle yarışmam İstediğin lisanla bana fermanını yaz Lâkin yürek sesime, öldürsen de karışmam Sana kavuşma arzum yüreğimde tek niyaz. Ben her gece resmini öperek uyuyorum Gamzeli yanağınla bana gülümsüyorsun O utangaç ve titrek sesini duyuyorum Bana candan seslenip "hadi çık gel" diyorsun. Bakışların sineme kurşun gibi saplanır Ya, gelip vur Köksoy’u, ruhum huzura ersin Bu karışık muamma biraz zor hesaplanır Ya da tüm hesapları yakıp "çık gel"... ne dersin? TARKAN KÖKSOY (ŞAİR SÂLİHİ) |