Ülkeme bakıyorum.
Hızla giden bir trenin,
Sarkık penceresinden Ülkeme bakıyorum. Her tıkırtısında, Başka bir tür çalının çıktığı Yeşille bozun ayrık olduğu Ülkeme, Tünellerden geçiyoruz. Kendi karanlığımızdan Aydınlığa çıkıyoruz derken Başka bir tünele. Ne çok tünel var karanlık Zifiri bazen. Bu memlekette ne kadar çok tünel var. Biri bitip Nefes alır insanım derken Biri daha gelir. Başka türden. Uzunlu kısalı, Örümcekli, daha örümcekli. Hep yeni bir tünel. Umudum; Her girişin çıkışında, Bir “çocuk” göreceğim diyedir. Lokman Ali Yavuz |
geç kalmışlığımla okudum güzel dizeleri.
O çocuklar ümidimizdir,
her tünelin sonunda ışık vardır.
Şiirdi,
okuduğum...
saygılar...