2000 yılların ortalarında çalıştığım tematik bir radyo olan ANADOLU RADYO günlerinin izleridir SON CEMRE.

İçimi dökemiyorum rüzgarlara ey sevgili,
Adını her anışımda yanıyor dudaklarım
Bir güle gidiyorum, bir an olsun kokunu duysun diye kulaklarım
Yokluğun gizli bir hastalık gibi,
Tanımayınca denizini, kuraklık yaşamak helal bize
Yaşamak damarlarında kan aksın,
Sen yeryüzünün yüreğine Medine’den akan nur
Yaşamıyor sensiz ömürler
Sadece zamanı tüketiyor
Havaya, suya, toprağa, cemre düşüyor da
Hâlâ yüreğime cemre düşmüyor sensiz
Ruhumun ayakları yorgun
Kalbimin toprağında seni aramaktan
Ey gözlerinde ummanlar barındıran sevdiğim
Tövbelerimi bile çölde bıraktım
Kavrulsun da arınsın, kavrulsun da yok olsun diye
Ey sevgili adını her anışımda yanıyor dudaklarım
Gecenin saçları hasretinden karalar bağladı
hatırına var olan yıldızlara sarıldı
biraz olsun dinsin diye sancısı acısı.
Sen ey ! sen Cebrail’in yüreği
Sen ey ! sen İbrahim’in ateşi
Mecnunun, Leylada aradığı
Tahir’in, Zühre’de bulduğu
Arzunun, Kanber’de doyduğu
Ferhat’ın, Şirinde gördüğü
Aslı’nın, Kerem’de çözdüğü
Seni göremedik biz..
Çöl geceleri gibi yanmadı bağrımız yadınla.
Ey varlığı özüne döndüren
Geceye uyanan ve geceyi uyandıran şefkatli ses
Ey fezanın güzel insanı
Biz sensiz hangi yalan baharlara uyanalım
Hangi sofrada açalım tuttuğumuz aşk orucunun iftarını.
Kimden dinleyelim, çiçekleri ezip geçmeden aziz bir yolcu olmayı, kimden soralım.
Sancılı yokuşlardan korktuğumuzda dudağımızda kimin adını yüreğimize fer diye mırıldanalım
Gönlümün sularında, gecemin gerdanında ki Ay’dan ışıldayan sensin
Sensin dirilmek için çıktığım yolculuklarda rastladığım en güzel haber
Günahlardan arınmış yüreğimi göğün altıncı katında biriktirdiğim sensin
Yüreğimi o ferah nefesinle kuşatmak için adını dudağıma düşürmek için
Bütün dileğim bu ey aşk ikliminin meltemi ama biz görmedik seni
Titremedi kelamlarınla kalbimiz
Adımlarını sokaklarımızda duymadık
Gülüşlerine şahit olmadı bu nasipsiz bu gözleri kör
Bu acıyla yoğrulmamış ve yorulmamış biz insanlar
Ey beni hayata bağlayan en büyük tesellim
Belki değmedi yüreğine yüreğim
İndirip bakışlarımı yere ellerimi bağlayamadım önünde hiç
Ey hüzünleri gözlerinde düğümleyen
Yokluğunda her an çoğalan sancılarımızın sebebi
Günahkâr ellerimizi; dualarınla yükselen ellerinin ardında gizliyoruz
Rahmet ederken rahman hatırına narı nura döndürür biliyoruz
Ey sevgili adını her andığımda yansa da dudaklarım
İçimi dökemiyorum rüzgarlara
Bir tek gözlerinin önünde kora dönüşür ateşim
Rahle-i tedrisatından geçmedikçe aşkım titreyen bir mehtaba dönüşmeyecektir.
Gözlerimde başlayan savaş ancak; senin kalbinde barışır mevsimlerle
Ve bir tek seninle düşer yüreğime Son Cemre..


Ali KIRDUDU.
2006
ANADOLU RADYO GÜNLERİ