122- TREN
Varoştan geçiyor trenler,
Katar, katar vagon dizili,
Özlem taşır, mavi vagonlar,
Görünmez olur, içindekiler,

Trenin bazısı ağır mı ağır,
Rayları sayar birer, birer,
Sanki ovada keyfince gezer.
İnsan seyahatten bezer,

Sevenin, sevdiğine vuslatı.
Güneş tutulması şenliği,
Annelerin elini öpmeye,
Sılayı rahim mutluluk sevinci.

Gecenin zifiri karanlığında,
Kimi uykulu, kimi düşler,
Doğa sessiz, raylar tıntın,
Vuslatı bekler, özleyenler.

Gurbete küsüp sılaya gelenleri,
Rayda ninni söyleyerek götürür.
İçi hasretlik yükü mavi trenler,
Yürekleri yakıp külün ezerde ezer.

Yorgun gecenin sabahında,
Bir yudum çay içmeden,
Havayı dem, dem çekerken.
Mutluluğu belli olur, her halinden.

Bozkırın yeşil denizinde,
Hızlı mı hızlı Mavi tren,
Şimşekle yarışır, ovanın düzünde,
Mutluluk dolu kucaklara koşarken.

Gözlerin dalar, yemyeşil doğaya,
Hasgüle, böceğe, çiçeğe,
Doğanın ıtır kokan çiyliğinde,
Ufukta kavuşmayı düşler kalbler.

Uçuşur kelebek ve arılar,
Kaçar kanat çırparak kuşlar,
Elele sarmaş dolaş sevdalar,
Sonsuzluğa aşkla uçmadan.

İstasyonda sevdiğini bekler,
Kara üzüm habbesi hüzünlü gözler,
Yanaklardan süzülür yaşlar,
Siyim siyim pınardan çağlayarak.

Ne bu coşku, bu ne sevinç,
Gündüzle gece, ay ile güneş,
Vuslat deryası, sonsuz kıvanç,
Sen ve ben bulunmaz bir eş.

Süleyman YILDIZ
(Lemos5303)