Görsen Tanıyamazsın
Yâr yüzüm gülüyorsa sanma ki bahtiyarım
Günden güne artıyor, eksilmiyor, efkarım Ve çocuklar boyumca yaşlandım ihtiyarım Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * Yaprağı kurumaz mı susuz kalan güllerin Beni mutlu eder mi mutluluğu ellerin Enkazında kaldım hep yıkılan hayallerin Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * İnan ben, ben değilim ruhum ayrı bedende Bir şeyler arıyorum hep niçin de neden de Kim bilir belki öyle, sen de öylesin, sen de Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * Niye bir gün gelip de lambaları yakmazsın Belki yabancı sanıp yüzüme de bakmazsın Belki elimden tutar bir daha bırakmazsın Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * Ay battı… Gece oldu… Güneş dağları aştı Yıllar boyu gönlüm hep aklım ile savaştı O kıvırcık saçlarım döküldü beyazlaştı Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * Yüzüme gülmez artık sanki düşman aynalar Yazamam, yazılmıyor daha neler neler var Güllerin kaderi bu yaz açar kışın solar Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * Her şey kapkara şimdi hem yeşili hem alı Bir gönül bıraktın ki paramparça, yamalı Şiirlerde gör ey yâr! Şiirlerde Erdal’ı Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın * |
Fevkin âlinde bir şiir okuduk mâhir kaleminizden.
Selâm ve Duâ ile...