Yâr yüzüm gülüyorsa sanma ki bahtiyarım
Günden güne artıyor, eksilmiyor, efkarım
Ve çocuklar boyumca yaşlandım ihtiyarım
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Yaprağı kurumaz mı susuz kalan güllerin
Beni mutlu eder mi mutluluğu ellerin
Enkazında kaldım hep yıkılan hayallerin
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

İnan ben, ben değilim ruhum ayrı bedende
Bir şeyler arıyorum hep niçin de neden de
Kim bilir belki öyle, sen de öylesin, sen de
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Niye bir gün gelip de lambaları yakmazsın
Belki yabancı sanıp yüzüme de bakmazsın
Belki elimden tutar bir daha bırakmazsın
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Ay battı… Gece oldu… Güneş dağları aştı
Yıllar boyu gönlüm hep aklım ile savaştı
O kıvırcık saçlarım döküldü beyazlaştı
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Yüzüme gülmez artık sanki düşman aynalar
Yazamam, yazılmıyor daha neler neler var
Güllerin kaderi bu yaz açar kışın solar
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın

Her şey kapkara şimdi hem yeşili hem alı
Bir gönül bıraktın ki paramparça, yamalı
Şiirlerde gör ey yâr! Şiirlerde Erdal’ı
Kırk yıl geçti aradan görsen tanıyamazsın
*