Karanlığın ortasında
Seni
Bir mum gibi
Sevdim
Aydınlatmak için dünyamızı
Yandım
Eriyip
Tükendim.
Çoğu zaman,
Yalçın bir kayalıktın
Şüphesizce
Sırtımı verdiğim.
Dev bir çınardın san ki
Benim için
Küçük bir kız çocuğu gibi
Arkasına sindiğim
Kimi zamansa çocuğumdun
Zayıf,
Kırılmış,
Ürkek,
-Göğsümde ağlamaklı-

Erkeğimdin !.
Nitekim arımdın
Namusundun.
Ürkmeden
Çekinmeden
Belki de biraz “hayasızca !”
Önünde soyunduğum
Soyunup koynuna girdiğim
Giripte;
Çılgınca seviştiğim.

Ne güzeldi sığınmak sana
Küçük bir yelkenli gibi
Geceleri.
Ve
Ne yaman bir işti aşmak
O yalçın öfkeni

Erkeğim,
Sitem ediyorum sanma sakın
Bilirsin;
Şikayeti,
Hiç sevmem
Hiç sevmem, sızlanmayı.

Ama…
Sevdim seni
Sever gibi hayatı
Dünyayı
Ve.. İnsanlığı





Bir ömür
Bir ömür hep ellerin ellerimle
Yüreğin yüreğimleydi.
Yalnızlık,
Denen duyguyu
Hiç yaşatmadın bana
- Mutluyum. –
Senden önce
Acılarım,
Dertlerim,
Bunalımlarım
Vardı.
Senden sonra
Acılarımız
Dertlerimiz,
Bunalımlarımız
Oldu.
- seni seviyorum.-

Hep bir adım öndeydin
- korumak, kollamak için.-

Keskin bir mızrak gibi dalardın
En zor anlara
En zorlu acılar
Dağılır
Parça parça olurdu
Avuçlarında
Mutluluk !
San ki bir akide şekeriydi
Ceplerinde.
En umutsuz
Anda
Çıkarır sunardın
- Hep şaşırtırdın beni.-
Şu an
Çok daha iyi anlıyorum ki
Ben seninle vardım
Var olmanın bilincine
Yaşamın sevincine
Ve.. güzelliğine herşeyin
Verdiğin
Ve yaşattığın
Her şey için minnettarım
-Sevgilim !.-
Bir ömür çevrende
Acizane dönenmiş
Olanın
BEN… KADININ !