bir tuval olustur icinde sadece 2mizin oldugu gozlerinin gunes saçlarının ruzgar oldugu içinde sevimli bucurleri yetiştirebildiğimiz
sonbahar yağmurlarının hiç yağmadığı ellerimi birakmadığın bir tuval...oyle bir resim çizki tuvale ,oyle bir çizki ellerinin bedenimden kaydığı gibi kalbime ismini kazıdığın gibi ,aski kalbime damla damla akitiğin gibi akıt renkleri tek tek narin narin isle askını kalbime islediğin gibi akmasın kan donuk bedenime, güler yüzünü goremezsem unutursam hayallerimizi bahar kapıma gelmesin sonsuz kıştan sonra... nasılsa ölüm tahta curumus kapımı ağir ağir asındıracak goz kırpacak bedenimden haykıran ruhuma o anda çekilirken sonsuz bosluğa dönüp baktığımda güsel gözlerin yaslarla dolmus musalla tasında hıçkırıkların canımı yakarak son bir söz dökülecek morarmıs dudaklarımdan ’ELVEDA’
kucuk cadım...