BİTECEKTİ..BİTİYORDU...BİTMİŞTİ...
Ne kadar değer verdiyse sana sahipsiz yürek
O kadar değersiz kıldı ömrü dünyayı Şah damarından tutuldu nefesine körpe beden Kirpikleri insan sayıklarken hayalinde Gerçeği önüne kelepçeler sundu seherde Darbeler salt bedene değildi Hayaline,varlığına,adımlarına… Umuduna… Canlı bildiği çiçeğe ağlardı, “siz çok mutlusunuz koparsam dalınızdan benimle mutlu olur musunuz ayrılırken yuvanızdan ama can ordan aldığınız nefes ordan… benimleyken ağlarsınız dayanamam…” Sezeniş şifa olmadı canın kopup gitmesine… ………………. Çarpmayla hayat veren kalbin durmasıydı, Soluğun kesilmesi…. Sessiz kalmalıydı… Hiçbir kelimenin sesi duyulmazdı kıyamette, Varlık sebepsiz kaldı varlıkta… Tükendi… Ömrü gözlerinin önünde kayıp giderken… Tebessüm vardı gamzelerinde... Bitecekti…Bitiyordu…Bitmişti… |
Soluğun kesilmesi….
nefessiz kalışlar yok artık zaten ölen bir kalp ..ruhu da alıp götürmüşse aşkı unut gitsin ..
boşalmıştır artık alınacak nefeste yoktur kokuda..