Ben neden mi büyümedim ?
Neden mi okuma bilmem ?
- Hep sebebim; anam, babam.
Zor günlerimi yaşarken,
Ne birtecik dostum vardı,
Ne de birtecik akrabam.

Mektep, medrese görmedim.
Sokakta öğrendim – bildiklerimi –
Ne bir dosttan vefa gördüm,
Ne de biri sevdi beni.
Bense, feda ettim sevdiklerimi.

Anam ninni söylemedi.
Hep azar işittim babamdan.
Çan sesiyle büyütüldüm,
- Sonra da –
Katil şiirler okudum,
Masum sayfalarda.

Heceler döküldü dilimden,
Anadan, Babadan,
Yardan yana; sımsıcak…
Ne babam sahip çıktı sonra,
Ne gölgem kaldı, sığınacak.

Bulutlar çöktü üstüme,
Baharı hiç yaşamadım.
Bir sis sardı ortalığı,
Tomurcuk gösterirken dallarım,
Üç arşın oldu üstümde, kar kalınlığı.

Bir sabah çığlıkla uyandım.
Anamın feryadıyla (!)
Elimle ocağımı söndürdüm.
Üvey babamı iple boğan,
Kendi öz kardeşimi, kendim öldürdüm.

Karanlık yerlerde yaşadım,
Sonraki hayatımı.
Yine buralarda öğrendim,
Adımı, soyadımı…
Zindanlarda heceledim,
Yine zindanda çektim – ilk besmeleyi –
Oralarda emekledim,
Taş medreselerde öğrendim,
Elif demeyi.

Tahsilim çok uzun sürdü,
Hafız da oldum sonunda.
İçerlerde ömrüm doldu…
Ne babamın üstüne okuyabildim,
Ne anama faydam oldu.

Karlı…Anadolu’da doğdum,
Yaylalarda filizlendim,
Zindanda çiçek açtım.
Sanki ben, öz kardeşimle;
Zindana girmek için savaştım.

Sümbüllü serin bir yaylada,
Seher vakti doğduğumda,
Anam “ Ahmet “ koymuştu adımı.
Tar çalmadım, gitar çaldım,
Üvey babam avrupada,
İthal etti üstadımı.

Ahmet KIR
TRABZON
15 NİSAN 1990


Ahmet KIR ahmetkir.46@