KALEM VE MÜREKKEP
Kalemin mürekkep ile olan sevgisi gibiydi bizim sevgimiz
Mevsimine küsmüş bir papatya yorgunluğunda sorardı seni bir şiire bazen Ve dökülürdü boş mısralara satırlara hecelerle sev sen de sevmesen de Yaprağını kopartamam ki dercesine Ve kalemin mürekkeple olan ilişkisiydi bizim benliğimiz ben yazdıkça sen tükenirdin tükenirdinde ben bilemezdim Ve kalemin mürekkebe olan sevgisiydi sevgimiz Ve ben bilirdim ki kalem kendinden alırdı sevgisini Yanımda hep olduğun gibi Ey insanlar yazdığım sayfa sevgiye tohum dökmüş o çiçek benim sevgim benim kalemime yeter bize ne cemal Süreya nede necip fazıl gerek… |