BİANCA
Şiir / İbrahim ÖNÜÇ
Yorum / Ümit Çetinkaya

Kahrına medet beklerken saçındaki siyah
İçine katmış bütün renklerin, sanki matemini
Nasıl bir çıkmazın içindesin böyle
Kendinle boy ölçüşen saçlarına
Hiç mi el değmez
Ve oldu olası Aşk
Boynunu hiç mi eğmez

Bianca
Saçının karanlıklarına sakladığın beyazı istiyorum
Haydi (!) ver onu bana
Ver ki
Bitsin, bütün renklerin matemi
Ver ki
Yıldız düşsün saçlarına

Ey saçı kara, kaşı kara, gözü kara sevda/sızım (!)
Özgür bırak renklerini
Bakarsın bir kuş yuva yapar, dallarına yeşilinin
Belki, bir kelebek konar, gelinciğinin kızılına
Ya da, mor’undan utanır bulutlar, menekşelerin

Bakma bana öyle (!)
Anlaşılan o ki
Sana, s(b)enden bahsetmemiş hiç kimse
Okşamamış saçlarını bir el/sevgiyle
Ve kaybolmamış
Gözlerinin karanlık dehlizinde

Bütün renklerin, içindeki matemleri getirdim sana
Sen de ver matemini
Götürüp bırakayım bir zindana
Ver ki
Ayrılsın hüzün sarıdan
Ve mavi selam göndersin yeniden, bütün aşıklara
Süzülsün yine gök kuşağı/bir yağmur sonrası
Köprü olsun kavuşmalara

Taş duvarlar arasına sakladığın, duyguların var biliyorum
Nem çürütmesin, yeter artık (!)
Bir cam aç
Bir kapı arala
Bir nefes ver
Ver ki nefesin, can olur belki, yeni sevdalara

Bir kapı arala
Üzerine nem çökmüş duygularına
Kaldır perçemini de, bir bak bana
Ve gör, gözlerimdeki renkleri
Uzat ellerini
Gel benimle
Gül benimle
Gül ki
Bitsin,saçlarına karalar bağlatan matem
Sen de biliyorsun
Ölmek isteyince (!) ölünmüyor ki zaten

Ey saçlarında renklerin ana’sını saklayan kadın
Ver matemini bana
Ver ki
"Kara sevda" lar, yeniden beyaza boyansın

İbrahim ÖNÜÇ
---------------------------------------------------------------------------------------------------

Not : Bianca, İtalyan’ca "beyaz" olsa da, şiirimde genel olarak bilindiği gibi
(Siyah saçları kendisinden uzun, kötü kalpli kadın) olarak değerlendirilmiştir.