TABLODA Kİ SAHTE GÜLÜŞ
Varoluşumuza avunarak
Yok oluşumuzun farkında değiliz, İnsan gibi sevmeyi evrene ayak uydurmayı Ve insan gibi yaşamayı unutmuşuz, Kırarak dökerek varoluşu intihara sürüklüyoruz Üstelik acımasızlığımızın farkındayız, Aldığımız nefes, tat zehir zemberek Kelimeler boğazımıza düğümleniyor artık. İnsanların yüz ifadesine baktığında Sanki bir ressamın tablolarında esinlenmiş gibi Bir insanın sürekli gerçek olmayan gülüşü gibi Bir su vursan yüzüne dökülür boyalar, Silinir insan silinir gülüşler, O zaman gerçekler gerçek rengine kavuşur. Seyit SIDDIKOĞLU |