Bir ilkbahar günü, ikindi vakti
Gökyüzünü kara bulutlar sarsa…
Boşanıverse yağmur sicim sicim
Rüzgâr, kamçısını yüzüme vursa...


Kekik kokusu sarsa Kerkeniz’i*
Mest olur toprağa düşen her damla
Bir haymalığa* sığınsam çaresiz
Bağ budayan birkaç yorgun adamla...


Islak saçlarında kırkikindiler
Sen, düşüversen aklıma birden
Kor deşsen eski bir ocak başında
Uzanıp tutuversem ellerinden…


Cılız bir alev düşse gözlerine
Gözlerinde, ne türküler okunur…
Güzden kalma bağ çubuğu kırsan
Kederli yüzünde sükûnet, huzur…


Doruklara duman, gönlüme efkâr
Çöküverse; tutsam yolunu köyün
Yel-yepelek, çamur-çaylak yürüsem
Say ki zembereği boşanmış göğün…


Ve say ki gülüm; her yağmur tanesi
Damla damla yüreğimi ıslatır
Ekmek-aş istemem senden;
Ocağa odun sür, göğsüne yatır…


Bas bağrına mutsuz başım mutlansın
Susun, derin uykulara dalayım
Bir ilkbahar günü ikindi vakti
Uyandırma dizlerinde kalayım...

Haymalık : Bağ evi
Kerkenez : Yöresel bir dağ adı