Ankara’nın ilçesinde bir Şehitler Ağacı dikilmişti. Üzerinde 5 bin Şehidimize ait künyelerini asmışlardı. O künyeleri görünce duygulandım ve künyelerin kendi aralarında fısıltı ile konuştuklarını bir an için düşündüm. Bakalım ne konuşmuşlar?

-ŞEHİTLER AĞACI

Şehitler Tepesi,
Şehitler Kapısı,
Şehitler Mezarlığı,
Şehitler Albümü
Derken, bir de;
Şehitler Ağacımız oldu…
Sanki Osmanlının Çınarı…
Pırıl pırıl olmuş üzeri…
Bir taraftan gurur,
Bir taraftan hüzün doldu.

Ey Şehitler Ağacı!
Başımın tacı,
İstiklalimin ilacı!
Belli ki bugün gururlusun!
Herkese tepeden bakıyorsun.
Üstün-başın künye dolmuş,
Kınalı Kuzular dallarında asılı kalmış,
Mahşer yeri gibi,
Ruhlar bir araya toplanmış,
Sanki bir Şehit Kurultayı…
Seyre gelmiş Ural-Altayı.
Üçler, Yediler, Kırklar;
Kuşlar misali cıvıldaşıyor.
Durmadan can veriyor Türkler.
Geride gözü yaşlı kalanlar,
Mehmetçiğini düşlüyor.
Ruhlar konuşuyor fısıltı ile,
Bir an Künyeler geliyor dile;
“Hey tertip sen nerelisin?”
Anladım… Kurt derelisin.
Üstelik bordo berelisin.
Ben Gaziantepli Mehmet Cücük,
İstersen dertleşek aziycık…
Nişanlımdan mektup aldım,
Tam kalbine nişan aldım.
Gün boyu hayale daldım.
Sol yanımdan yara aldım,
Hakkâri’de Şehit oldum.
İşte bu mezarlığa geldim.

Ya sen!
Ben Urfalı Bozan,
Aile boyu destan yazan,
Yemen, Çanakkale, Fizan
Yeter ki dalgalansın bayrak,
Yeter ki okunsun ezan…
Arif Nihat Asya diyor ki;

“Şehitler Tepesi boş değil,
Biri var bekliyor.”
Ben de diyorum ki;
Şehitler Ağacı boş değil,
Kınalı Kuzular bekliyor!
Ve Şehitler rahat uyumak için,
Dik duruşumuzu bekliyor…
Ve Tekirdağlı Mustafa ekliyor;
Bu ağacı kanımızla suladık,
Yarının Şehitlerine uladık.
Tanrı’dan bir tek dilek diledik;
“Vatan-Millet sağ olsun!”

Bu Ağaç size ders olsun!
Bunca Şehidin kanı hırs olsun.
Düşmanı hafife almayın,
Sakın, sakın oyuna gelmeyin!
01.01.2010
Mehmet Demir ATMALI