VATAN SAĞOLSUN
Dumlupınar denizaltısı 4 Nisan 1953 günü, NATO’nun Blue Sea adlı Ege-Akdeniz tatbikatını tamamlayarak Gölcük’teki üssüne geri dönüyordu. Çanakkale Boğazı Nağra açıklarında İsveç yük gemisi Naboland ile karşılaştı. İki farklı emir alındı. Biri “15 derece” diğeri “iskeleye doğru 20 derece”. Yüzbaşı Sabri Çelebioğlu ve Üsteğmen Hasan Yumuk yapılacak olan manevraya yönelik fikir uyuşmazlığına düştü.
Kazadan sağ kurtulan 5 kişi içerisinde olan emekli astsubay Gazi Hüseyin Akış’a göre ilk emir, yani Üsteğmen Hasan Yumuk’un verdiği 15 derece emri uygulansa idi çarpışma olmaz, gemi batmaz ve en fazla karaya otururdu. (Kazanın son tanığı Gazi Emekli Astsubay Hüseyin Akış 20 Haziran 2018 tarihinde 96 yaşında hayatını kaybetti.)
Doksan metrelik Dumlupınar D-6, Naboland’e doğru sürüklenip geminin altına girdi. Güvertedeki yedi askeri personel denize düştü. İkisi Naboland’in pervanesine kapıldı. Diğer beş kişi ise, 86 kişilik mürettebatın arasında Dumlupınar faciasından sağ kurtulan askerler oldu.
Naboland Çarpışma sonrasında Dumlupınar su yüzeyine çıktı. Fakat denizaltının torpido dairesinin sancak tarafı ağır hasar almıştı. Boğazdaki akıntı nedeniyle çok hızlı su alıyordu. Naboland’den can simitleri atılıyor, İsveç mürettebatı kurtarma botlarını indiriyordu. Ancak saniyeler içinde denizaltının pervaneleri havaya bakacak kadar dikey bir pozisyon aldı ve müdahaleye vakit kalmadan Dumlupınar battı.
Yalnızca denize düşen 5 personel botlara ulaşabildi. Diğer askerlerden 22 kişi ise torpido kısmına sığındı. Yeteri kadar oksijen yoktu. Batmadan önce yüzeye atılan şamandıradan iletişim kurulmaya çalışılıyordu. Kurtarma gemisinden çarkçı Selim Yoludüz denizaltı ile iletişime geçmeye çalışıyordu.
Son cümleler…
Şamandıra’dan bir ses geldi; “Burada şu an 22 kişiyiz!”
Şamandıranın diğer ucundaki, astsubay Selami Özben‘di. Torpidoda elektriklerin kesik olduğunu ve 22 kişinin kurtarılmayı beklediğini bildirdi. Yoludüz, Özben’e kısa zamanda kurtarılacaklarını ve endişelenmemeleri gerektiğini, içerideki oksijenin yetmesi için aşağıda türkü söylememelerini, sigara içmemelerini ve hatta gerekmedikçe konuşmamalarını söyledi. Ne yazık ki bu bir teselliydi… Hem kurtarma ekibi, hem de mahsur kalanlar, gerçeğin farkındaydı.
-Alo Selami.
-Evet Dumlu.
-Selami nasılsınız?
-Efendim hava biraz fenalaştı.
-Moralinizi bozmayın. O hava size daha iki gün yeter. Sen çocukları yatır. Sigara içmeyin.
-Yok efendim hepsi yatıyor. Sigara da içmiyoruz. Işık da yok, karanlıktayız,
-İhtiyaç lambalarını kullanmayın, lazım olacak.
-Kullanmıyoruz, zaten birinin ışığı çok zayıfladı.
Işıkla birlikte umutlar gittikçe zayıflıyordu. Son mesajı veren yine Astsubay Selami oldu. O da artık her şeyin bittiğini anlamıştı. Buna rağmen sesinde en ufak bir titreme bile yoktu.
-Alo Selami konuşabilirsiniz, türkü söyleyebilirsiniz hatta sigara da içebilirsiniz
81 şehidin ölmeden önce düşündüklerini iki kelimeyle dile getirdi:
-Vatan sağ olsun…
O 22 kişi hep bir ağızdan şu türküyü söyler:

Ah bir ataş ver cigaramı yakayım
Sen sallan gel ben boyuna bakayım
Uzun olur gemilerin direği
Ah çatal olur efelerin yüreği
Yanık olur anaların yüreği

Vur ataşı gavur sinem ko yansın
Arkadaşlar uykulardan uyansın
Uzun olur gemilerin direği
Ah çatal olur efelerin yüreği
Yanık olur anaların yüreği
Ah çatal olur efelerin yüreği
Yanık olur anaların yüreği

O gece 81 şehit verildi…
Askeri birlikler ise enkaza, kazadan tam beş yıl sonra ulaşabildiler.