Şiir yürekli kardeşim
Muhteşem bir şiir
Fonla bütünleşmiş
Kalemine yüreğine sağlık
Kutluyorum.

Hayatta en kötüsü alışmaktır,
Son kıtanın 3. Mısrası
" Ben çileler çekmeye zaten çoktan alıştım"
İnsan çile çekmeye, acı çekmeye, kahır çekmeye alışınca, bunlarla yaşamayı kabullenince, öylece kalmıyor . Daha yenileri daha büyükleri, sıraya geçiyor, hep birlikte hücum ediyor üstüne üstüne.

Aşk denen duygu, bence, insana sonradan eklenen bir histir. İnsan doğarken merhametlidir, insancıldır, cömerttir, cesurdur, vs. vs. Ama doğarken insan aşık olarak doğmaz değil mi? Aşk denen manyak, kendisini taşıyabilecek, yattığı, istirahat ettiği, yediği, içtiği kısacası yaşadığı yeri kendi belirler ve o gönüle otağını kurar, orayı mesken edinir. Ancak şu var. Aşk öylesine titiz, öylesine temiz, öylesine saftır ki, mesken ettiği gönlü de aynı özelliklere sahip kişiler arasından seçer. Pis bir kalpte aşk kendisine yer edinmez.
Şimdiiiiii,
İnsan ümitsiz bir aşka düşüp, ağlar da kendi haline,
Biraz da gururlanmasın mı, biraz da mutlu olmasın mı, biraz da şükretmesin mi,
AŞK gelip benim gönlümü seçti, benim kalbimi safiyane buldu, otağını benim gönül toprağıma kurdu diye.
Üzülmeli mi, sevinmeli mi??? Neyse.. Konu AŞK olunca sözün sonu gelmiyor. Demem o ki, yüreğinizle gurur duyabilirsiniz sayın üstadım. Tebrik ve saygılarımla. Sağlıcakla kalınız, vesselam.. ( Bak mavi yaparsanız küserim haa ☺)