Pastatoplamak gelmiyor içimden odamı dağınık kalsalar bu gün ne olacak ki tıpkı darmadağın buklelerim gibi her köşesinde bu kasvet odanın yılgın ve de benden bıkkın anılarım bak o ayakkabıları elinde yakalanma korkusu gözünde oyun hevesi çocuk özünde kaçmaya hazırlanan çocuk benim birazdan bağırır annem git hadi hiç durma sen boyundanda utanmıyorsun madem işte bendim o çocuk utanması gereken dokuzuna doymamış ve onuna yeni giren bak şu da kızkardeşim benim kazağımımı giymiş yine off yaa giymeyeceksin demedim mi bin kere diye bağıranda ben bukleleri gözünde ha o mu o babam yine dostlarıyla bir anama ağa paşa bize pir şimdi nerede kiminle ne yapıyordur kimbilir uzun oldu yolu buralara düşmeyeli iyi adamdır vel-hasıl işbilir bırak be kızım a benim can kuzum dağınık kalsın bugün bu kuytum hele şu köşedekine hiç dokunma emi -o benim son arzum- çamurdan adamlar yaptığımız bahçede el ayakları toprak kokan yarenlerde kaldı çocukluğumda ki ben yüreklerimizde ki sevgiyi ölesiye paylaşarak arınırdık tendeki bütün kirlerden ama kirlettirmezdik yüreğimizi hiç kimseye _ve medet ummazdık kimseden_ geceleri gökyüzünü izlerken daldığım uykumda kal/dı çocukluğum onca kalabalık samanyolunda bile yalnız olduklarını yıldızların anlamak için o zamanlarki ben çarçabucak büyüdüm işte birden Pastamıdamı yemişler yoksa desene yine en tatsızından _bir dilim sus düştü payıma_ toplamayacağım işte ba na ne sus sen de sakın/ -Anne/me söyleme- Elif Türk 27.07.2008 Avusturya |
daldığım uykum da kal/dı çocukluğum
bu dizeler yerden yere vurdu beni...
çok güzeldi şiiriniz.
Tebrikler.