Mustafa Çoban...
7.46 oersembe
8.nisan 2921 ERBAA.

(Kitabın ortasından)

Düşler de ruyalar da Sen varsin
Sahte ve gercek hayatta sen
Aynayız seninle ben
Ben seni gösteriyorum beni de sen
*
Sözlerine yansiyorsun
İşlerin de varsin
Hatta sözlerin de ki mana sin
Asil karakter görünuyor oralar da
*
Gizlenmen imkansiz
Saklandığını sanıyorsun
Nergisi ruhun çiçek leri
Görünür çok kere söz de
Bazen sırtlan dişi sırıtır
Dilin camında hırıltılı
*
Hasılı sen varsin
Yazdığın sözde
Baktığın gözde
Haykır dığın seste
Tuttuğun işte sen
*
İstitar ; imkansiz aslin da
Cunku zuhur makami alem.
*
Her seyin zahir oldugu
Yaratıcının mahir oldugu
Kudretin kahir oldugu
Egemen ve galip oldugu alem

Diyorum ki gorunuyorsun
Sözünle işinle görünüyor sun
Ey insan sen aslinda her seyin le
Halkı eflake ben buyum diyorsun
Kendini teşhir ediyorsun

Bu yüzden Bazen yuzler burusuyor
Eserlerine bakarken
Seni seyrediyor okurken
Herseyini teshir ediyorsun

Butun mesele:
sahte bir nezaket yerine
İçte guzellese bilmek
İşte o zaman gerçekten
Güzelleşiyor insan
Belkide bilmiyorsun

Hulasa insan isini sanatini
Gercek karakterini resm eder
Tum yaptıklarına
Silahtan kursunun çıkışı gibi
Camdan bir guzelin bakışı gibi.


Kısaca Butun yaptığın işlerde
Sen varsin sen
Ses te söz de bakışta işte
Bu alemde görünen
TEK GERÇEK SEN

Bilmem anladin mi
Evet riyakar dunyanin
Neyi varsa maskeli
Serap kadar düzen baz
Akil tutuklu bu sözüm ondan