Hiç
Geceye döktüğüm dert havuzunda boğulurken
Gündüzün ışıkları içerisinde kayboluyorum, Hayata dair heves ve azmimi tüketmişken, Ölüm kokusu alıyorum, Ahenksizliğe sürdükleri tramvayın Sürekli yolcusuyum. Sona yaklaştığını hisseden bir kaplumbağa gibi, Yavaş yavaş çaresizleşiyorum... Satırlar doğrarken kemiklerimi şimdilik yazdığım bu son yazıyı hiçsizliğe armağan ediyorum. |