DİYEMEDİM
DİYEMEDİM
Canımın Cananı yola koyuldu Tutup ellerini kal diyemedim Tuz bastı yaraya kabuk oyuldu Seslenip kendine gel diyemedim Puslu bir havada güneş batarken Bağrımın parçası koptu giderken Gözlerime bakıp veda ederken Arada kapımı çal diyemedim Yola devam etti yaşlı gözlerle Yüreğinde buruk hazin sözlerle Dağladı içimi narı közlerle Uzatıp mendili sil diyemedim Gidişiyle matemlere boyandım Meşakkatim bitti ayan beyandım Geceleri kabus dolu uyandım Çağladı özümde sel diyemedim NARİN’İM semaya açtım elimi İzah eyledimde suskun halimi Gönülden dökülen duygu Selim’i Ummana dönüştü göl diyemedim 3/3/2021-Narin ALTAN Not- Her hakkı saklıdır |