Yalnızlığa düşkündü mevsim, nefsine esir zalimin kara bulut olmasına bile aldırış etmeden /ağlayan iklim ve sağanakta saklı yaralar tıpkı şehrin yedi tepesine nazire eden bir dikendi aşk, sözcükler yoran aşka belki şehrin üstüne örtülü bir yorgandı yalnızlığını s/aklayan mevsimden geri kalan son üç beş hece…

Kırağı çalan geceye tutkulu bir masal
Günü gölgede bırakan o ışık
Havsalasına yağan ırmak ırmak
Güncesi mevsimin
Geride kalan yaslı sesi efemine düşlerin
Bir kilitse ardında kalan
Bir kehanetse mutluluğa kucak açan…

O hengâme
O dipsizlik
Şehla bakışlarında göğün
İçine dokunan kimsesizliği mevsimin
Azat edilesi nefsin iz düşümü
Boğan günü
Basireti bağlanan göğün şakağında saklı bulut
Buluta çemkiren iblis
Zakkumlara sevdalı içi tıklım tıklım evrenin.

Şerh düşülesi hazan misali
Kış gününde çapkınca göz kırpan o firari ışık
Elbet güneşin eteklerinde saklı şehir ve şiir
Şakıyan her hece
İçlendikçe yerli yersiz
Darmaduman bir mevsim ki
Yaza benzer nefesi kesilen
Her bulut
Her günde saklı umut
Ufka dair bir tecelli
Sayısız rüyadan tescilli
Gerçeklerden arda kalan bir teselli

Renkler başat
Sessizlikse başakların eğik yüzleri
Bazen yüz çeviren
Her kimse aşka yüz vermeyen
Mevsimde saklı şehir
Şehirde saklı izdiham ve şiir
Her boyut değiştirdiğinde şairin
Hümayunu bilinmezin.

Mevsim kadar yorgun şehir
Zümresi kayıplarda epeydir
Ne yasak bilen ahali
Ne yıldıran yeri göğü
Yılmaz bir zaferse hayat
Şehre sevdalı kimse.

Ket vurulan neyse
Kat çıkılan ömre
Kaza eseri yaşamaktan öte
Mutluluktu asla sönmeyen feri umudun
Bir kancada asılı asalet
Dümen kırmadan vazgeçilmez istikamet
Şehri dumana boğan yalnızlık
Mevsimden firar eden bulut
Kaybolan dünü
Bahşetmekse ömre yeni günü.
Bir s/üzülen yaş ki
Zümrüt gözlerinde şehrin
Işıklar saçan şafağın aydınlık yüzü

Kış da bitti bitecek madem
Varsın yarınlarda saklı olmasın matem
Baharsa şimdiden kucaklayan
Bitiminde mevsimin
Yeni baştan hayaller kuran şehrin
Kalabalığa özlemi ki
Yakışmayan bir ıssızlık meftun şehre
Yıldız gözlerinde yedi tepenin
Umut değil miydi sekizincisi?