O bizler gibi değildir. Adam gibi adamdır ! Mesela kar yağsa hiç sevinmez de aksine üzülür. Çünkü buralara kar yağsa o uzaklardakini düşünür, ilk üşüyen o olur.


Yoksul ve aç olan insanları düşünür,iliklerine kadar buz tutar. Herkes kardan adam yapar, şömine ateşinde kar seyrederken, o evinde oturur, onlar için çareler arar.

Geceyarısı yataktan fırlar ’onlar üşürken ben sıcak yatakta nasıl yatarım’ der, sofraya otururken ansızın aklına gelir, ’onlar açken ben nasıl karnımı doyururum’der, yemek boğazında,uyku gözlerinde kalır.

Morali bozulur, canı sıkılır,çaresizlikten patlar ama yine de camların buğusuna umuda dair,sevdaya dair,barışa dair, insanlığa dair bir şeyler yazar eğri büğrü harflerle.

Biz eğlenir gezer tozar ve bununla övünürken, o bizim yerimize utanır, sıkılr. Bu halde oluşumuzun suçunu kendinde arar.

Biz gülüp eğlenirken, o bizim yerimize üzülür, bizim yerimize acı çeker, bizim yerimize ağlar.

Bazen elimizden sessizce ağlamak dışında bir şey gelmez.Onu bile yapamayız,çünkü onun gibi insan olamayız,insan olamadığımız gibi onu hesaba almaz, dalga geçer, umursamayız.

Ve biz hayatımızı korka korka yaşarken o yerimize korkusuzca ölür.