KİMSESİZ
ölmek gibi bir bahanesi vardı ömrümüzün...
yetişmek için yalın ayak koşuyorduk oysa zemheri vurmuş bir toprağın çözülen buğusu gibiydi aşk gün değerken bir kardelenin gözyaşından çıkarılan men edilmiş sözcükler gibiydik bir lugatten ne varsa sevdaya dair asi ne varsa saf, yorgun ve yaralı bilemedim... ayaz sular sarındım yaralarıma çıplak ayak ateşlere dolandım her vebalin günahı bendim namluda şakaklarım kalemim gözlerine dair bir masalda kırık bilemedim dilim cam kesiği bir yarada kanıyor ve şimdi kimsesiz bir şiir gibiyim sev beni.. FATİH ŞAHİN IŞIK ŞAHBEYİT |
Saygı ve selamlar.