ÖZLEM AĞACI
ben İstanbul’u
senin müjganların da sevdim seni ise özlem ağacının bütün dallarında onun için nerde bir ağaç görsem hep burkulur yüreğim ismim hüzün tadı yok artık sensiz geçen ne baharın ne de güzün nitekim; gelmeliyim sana ne kadar yol olsa da çetrefilli ve uzun elimde kâğıt kalem gece demem gündüz demem şiir yazarım ben ama esinlendiğim senin gözlerin senin gönül cevherin hayat değil mi bu ? bazen de kendi kendime kızarım |