KIŞ
buğulu bir camın ardından sızıyor içime
ayaza misafir bir sokağın yalnızlığı asılı kalıyor zaman bir kar tanesinde... dili tutuluyor bir şairin yüreğime saplanıyor yokluğun ve sen kabuk tutan bir yarayla kaynıyorsun ruhuma yitiriyor benliğini o eski mevsimler hiçbir takvim hiçbir umudu muştulamıyor... ruhumda koparken bir tipi yenik düşmüş bir sevda türküsü oluyor eski bir bozlağın avazı gibi dilimde adın... ve şimdi hiçbir duaya varmıyor dilim... yas tutan bir taziye evi ruhum FATİH ŞAHİN IŞIK ŞAHBEYİT |
Kaleminize gönlünüze sağlık.