bin bir hicran yükünde yerle yeksandır halim
çırpınır da dururum medet bilmez ki zalim

günahımı sırtlamak elbet ki boynumun borcu
bu gidişle çıkacağım ahvalimden
mevsim mevsimi kovalarken bilemedim ne nedir
gençliğin kıymetini hiç mi hiçte sökemedim
bilseydim ihtiyarlık için bir nimettir
sökmez miydim o nefsin ağacını kökünden

yasaklı bir duygunun içinde yandı gönlüm
vurdum duymazdı hayat boşa mı gitti ömrüm
pişmanlığı yürekte durmadan da dövündüm
öz elimle kendime yapmış oldum mezalim

dudaklarımda ki o leb alıp gitti atimi
yol ve izim şaşınca kaybettim sıhhatimi

hoş bir seda idi
anında uçup da gitti
karada çekmişim hep küreği
bilemedim ki denizdeki nimeti
nalıncı keseri gibi
hep yontmuşum nefsime ganimeti
hüsrana uğrarken beden cıs cıbıl kaldı

ne bir yalvarış ne bir seccadem vardı göğe sunam
tespihle ya sabır çekmişim meğer
düşünce dünya gailesine bilemedik ki selam ve kelam

onca külfet yığmışken bu gönül katığıma
ve anlamsız düşen köz yüklendi batığıma
ne dost kaldı ne bir eş od düştü çarığıma

ve çok geç fark ettim salınanın geçişte gideceğini
bir tufan olup da darmadağın edeceğini

tek bir hesabım bile bana artı çıkmadı
ne elde ne avuçta tutacak dal kalmadı

şimdi külhana düşmüş bir yetim gibiyim
debelendikçe batan biriyim
ne bir el ne ses duyanım var
hayat meğer bir zindanmış çokta dar

hep çaresizliğe çöreklenmişim onca yol yordam varken kitapta

ne vaktim kaldı ne de bir artım
bu yüzle karşısına çıkmaya yoktur takatim

doğrudur diye yaşadıklarım hep ekside kaldı…




(12.01.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)