güYA
bir karanlık ruhun
gölgesi düşüyordu aynaya iki yüzlü şairler gibiydi aşk şemsten sonra benzemedi hiçbir şiire dönüyordu dünya kendi ekseninde bilmem kaç derecelik bir açıyla sahte şairler korkuyordu ışıktan kapkara gölgeler sürerken kağıtlara aşk üşüyordu... kaçıyordu bir karafatma karanlık bir boşluğa ve aslında hiç’liğe şimdi güya şiir yazıyordu FATİH ŞAHİN IŞIK ŞAHBEYİT |