YOKLUĞUN...
Perdelere gömdüm dört duvarımı
Göz pınarlarımdan yokluğun aktı Fırtınalar vurdu son baharımı Ulu çınarlarım yapraklar döktü... Oysa ne baharlar kucaklamıştık Yaz yağmurlarına düş saklamıştık... Umutsuz günleri yasaklamıştık Bahtımıza heyhat! son bahar çıktı... Yemyeşil doğayı cennet yapandım... Her yol ayrımında sana sapandım... Sen gidince dört duvara kapandım. Dört duvarımı da hasretin yıktı... Viraneler oldu şimdi meskenim... Sensiz yarınlara, düne küskünüm. Senle bülbül iken sensiz suskunum... Yokluğun koca bir maziyi yaktı... |