ANA
elleri kolları bağlı bir annenin
sütü bile gelmiyor artık aç ama belli ettirmiyor yavrusu doysun istiyor gözlerinden okunuyor sancısı gecelerin karın açlığı bakamıyorsun o gözlere derdi seni alıp gidiyor cehenneme odasında esrarengiz bir hava kasıklarında biten dinen bir fırtına kulakalrında uğuldayan yara bebeği yok artık yanında iyi olsun diye veriyor bi albaya çocuğu olmuyor albayın yıllarca bakıyor kendi yavrusu gibi nasıl da kıyıyor o anaya kendi mutluluğu için satın olıyor bebeği ayrılmak zorunda kalıyor ana acısını ne sen nede ben anlarız bir ucra köşede kıyıyor canına ... |
Acıttı mısraların, bir annenin çaresizliği ve duyulmayan sessiz çığlıkları vardı şiirde...
Seni seviyorum annem...