Kalbin gönül bağı
Kalbin gönül bağı
ateşini bohçalar kan revan bilmez kalbin yolu dağ görmez can taşır mı bedenini tükenip düştüğünde aldırmaz bulutlar uçuşur gönül dağında bereketli yağmurlara yürür aldırmaz toprağın çorağına gönül zenginliğince coşup umursamaz varı yoğu türkülenir despot bir tutku tutup elinden götürür sevdaya renkli rüyalar saflığında kaf’ına iki eli boşta kırık kanatları yaşta sürünürken uçtuğunu sanır söz yemez sonra adanmışlık bağşeder kendine yalnız sessiz kimsesiz Ahmet Coşkun |