Hazan mevsiminde düşen bir yaprak *Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Mevsimler de insan ömrüne benzediği için hikâyesi şiirin içinde denebilir.
HAZAN MEVSİMİNDE DÜŞEN BİR YAPRAK Hazan mevsiminde düşen bir yaprak Güze girdik deriz biz de bakarak O istese bile ağaçta kalmak Yaprak dahi O’ndan izinsiz düşmez... Yağmurla ıslandı kuruyan toprak Yeşillenmez yoksa kalırdı kurak Yaradan’a aslâ sen kalma uzak Tohum bile O’ndan izinsiz bitmez... Başını çevir de sen bir göğe bak Göremezsin orda aslâ bir çatlak En güzel vekîldir sen O’na bırak Yıldız dahi O’ndan izinsiz düşmez... Denizi yarsa da gitmez gemiler Dalgaya kapılan hep duâ eder Sanma hiç severse kulu terkeder Fırtınalar O’ndan izinsiz dinmez... Rüzgârda önemli olmazsa olmaz Dünyada bitkiler, canlılık kalmaz Bulutlar olmazsa yağmur da yağmaz Rüzgâr bile O’ndan izinsiz esmez... Yağmurlar yağmazsa topraklar kurur Kuruyunca toprak hayat mı olur Hayat bittiğinde insan yok olur Yağan yağmur O’ndan izinsiz düşmez... Karıncayı bile insan incitmez Gaybı ancak O’ndan başkası bilmez Kış gelse de dağlar kar bile görmez Kar tanesi O’ndan izinsiz düşmez... Vatan için kanlar dökülse bitmez Uğrunda ölür de onu terketmez Yedi düvel gelse hiç gücü yetmez Şehitler de O’ndan izinsiz düşmez... Ömrün de vardır bir hazân mevsimi Onu da beklemez giderken kimi Nefesler ne bilsin Eylül,Ekim’i Levh-i Mahfuz O’nun gayrısı bilmez... Hazanın da sonu elbet bahardır Bunun için elde bir fırsat vardır Kaçarsa sonumuz nûr değil nârdır Âkibeti O’ndan başkası bilmez... DOST YÜREĞİNDEN GELENLER Güzellik umuttur açan dalında Huzuru beklesin gönül yolunda Hepimize açan bahar gülünde Verileni haktan boyumu aşmaz...Ahmet KARA |