HAZAN MEVSİMİNDE DÜŞEN BİR YAPRAK

Hazan mevsiminde düşen bir yaprak
Güze girdik deriz biz de bakarak
O istese bile ağaçta kalmak
Yaprak dahi O’ndan izinsiz düşmez...

Yağmurla ıslandı kuruyan toprak
Yeşillenmez yoksa kalırdı kurak
Yaradan’a aslâ sen kalma uzak
Tohum bile O’ndan izinsiz bitmez...

Başını çevir de sen bir göğe bak
Göremezsin orda aslâ bir çatlak
En güzel vekîldir sen O’na bırak
Yıldız dahi O’ndan izinsiz düşmez...

Denizi yarsa da gitmez gemiler
Dalgaya kapılan hep duâ eder
Sanma hiç severse kulu terkeder
Fırtınalar O’ndan izinsiz dinmez...

Rüzgârda önemli olmazsa olmaz
Dünyada bitkiler, canlılık kalmaz
Bulutlar olmazsa yağmur da yağmaz
Rüzgâr bile O’ndan izinsiz esmez...

Yağmurlar yağmazsa topraklar kurur
Kuruyunca toprak hayat mı olur
Hayat bittiğinde insan yok olur
Yağan yağmur O’ndan izinsiz düşmez...

Karıncayı bile insan incitmez
Gaybı ancak O’ndan başkası bilmez
Kış gelse de dağlar kar bile görmez
Kar tanesi O’ndan izinsiz düşmez...

Vatan için kanlar dökülse bitmez
Uğrunda ölür de onu terketmez
Yedi düvel gelse hiç gücü yetmez
Şehitler de O’ndan izinsiz düşmez...

Ömrün de vardır bir hazân mevsimi
Onu da beklemez giderken kimi
Nefesler ne bilsin Eylül,Ekim’i
Levh-i Mahfuz O’nun gayrısı bilmez...

Hazanın da sonu elbet bahardır
Bunun için elde bir fırsat vardır
Kaçarsa sonumuz nûr değil nârdır
Âkibeti O’ndan başkası bilmez...

DOST YÜREĞİNDEN GELENLER

Güzellik umuttur açan dalında
Huzuru beklesin gönül yolunda
Hepimize açan bahar gülünde
Verileni haktan boyumu aşmaz...Ahmet KARA